Sprawozdanie z rozmowy z dr. Frankiem Schauffem (SPD)
Wyborcy tej partii różnią się od jej członków, dotyczy to przede wszystkim ich wieku. Są to głównie młodsi wyborcy, którzy nie przekroczyli 30 roku życia, natomiast członkami są przede wszystkim ludzie powyżej 60 roku życia.
Rys. 1. Struktura członkowska ( czerwiec 2005)
- Osoby powyżej 65 roku życia 60,1%
- Osoby poniżej 41 roku życia 7,7%
- Emeryci 60,0%
- Urzędnicy 18,0%
- Robotnicy/ Bezrobotni 14,0%
- Kobiety 45,6%
(na szczeblu federalnym, związkowym i europejskim ponad 50 % mandatów należy do kobiet)
Źródło: /de.wikipedia.org/wiki/Die_Linkspartei (31.8.2007)
Posiada zwolenników głównie w nowych krajach związkowych. Na zachodzie kraju politycy wywodzący się z SPD, związków zawodowych utworzyli w styczniu 2005 r. Alternatywę Wyborczą Praca i Sprawiedliwość Społeczna (Wahlalternative Arbeit und Soziale Gerechtigkeit, WASG) . Partia ta początkowo zdystansowała się wobec PDS, nie socjalizm miał być jej bazą programową, lecz demokracja gospodarcza. Miała być ruchem protestu przeciwko polityce rządu (m.in. zaprzestania cięć w świadczeniach socjalnych). W dyskusjach jednak coraz częściej odwoływano się do demokratycznego socjalizmu. Stał się on podstawą współpracy z PDS. Obie partie utworzyły przed wyborami do Bundestagu w 2005 r. wspólny komitet wyborczy zdobywając 8,7 % głosów. Współpracę obu partii kontynuowano, natomiast spory toczyły się o nazwę, którą Partia Lewicowa koniecznie chciała zachować. Alternatywa Wyborcza uważała zaś, że dla jej członków byłoby to nie do przyjęcia występować pod takim szyldem, ze względu na niechęć do identyfikowania się z pojęciem „socjalizmu” posiadającym raczej negatywne konotacje. 16 czerwca 2007 obie partie zjednoczyły się ostatecznie pod nazwą Die Linke.
Partia Lewicowa liczyła ok. 60 tys. członków (2006), Alternatywa zaś ok. 11 tys. (marzec 2007). Asymetria była oczywista, ale dzięki temu porozumieniu Alternatywa zyskała pieniądze, a PDS wreszcie upragnione wejście do zachodnich Niemiec, gdzie dotąd nie odniosła większych sukcesów. Paradoksalnie to PDS jest w tym tandemie bardziej nowoczesna. Dawny slogan „Zmiany zaczyna się przez opozycję” zniknął z porządku dnia. Zmienia się także strategia partii - przejście od partii konsekwentnie opozycyjnej do partii, która w ramach systemu demokratycznego chce reprezentować określone interesy. Ideowo łączy oba nierówne człony: obrona zdobyczy socjalnych oraz niechęć do bogatych i globalizacji. Okazało się, że tego właśnie wielu Niemców potrzebowało. Obecnie partia reprezentowana jest w Bundestagu przez 54 posłów. Posiada również 150 mandatów w poszczególnych parlamentach krajów związkowych (Landtagach) tj. w Berlinie - 23, w Brandenburgii – 29, w Meklemburgii-Pomorzu Przednim – 13, w Saksonii – 31, w Saksonii-Anhalt – 26, w Turyngii – 28. Ponadto zarówno w Berlinie jak i Meklemburgii Partia Lewicowa jest partią współrządzącą.
Siedzibą partii jest dom im. Karla Liebknechta, który znajduje się przy Placu Róży Luxemburg w Berlinie.
Fot.1. Dom im . Karla Liebknechta w Berlinie.
Warto podkreślić, że dom ten jest bardzo otwartym miejscem. Każdy przechodzień bez może wejść do środka i zapytać o interesujące go rzeczy związane z polityką. Zdarzają się również przypadki, że przychodzą ludzie biedni, bez pracy, przekonani o tym, że partia lewicowa powinna i może te problemy rozwiązać.
Budynek fabryczno – handlowy, należący do rodziny Rudolfa Wehrta, stał się w 1926 roku centralą Komunistycznej Partii Niemiec ( Kommunistische Partei Deutschlands, KPD). W tym budynku znajdowało się biuro wybitnego przedstawiciela ruchu robotniczego Ernsta Thälmanna (przewodniczący KPD w latach 1925-1933). Wraz z dojściem Hitlera do władzy w 1933 r., budynek został przejęty przez nazistowską SA, a następnie utworzono tam dom im. Horsta Wessela – niemieckiego nazisty i członka SA, organizatora brutalnych ataków na działaczy robotniczych, m.in. na siedzibę partii komunistycznej w Berlinie. Budynek został odbudowany po wojnie i był odtąd użytkowany przez SED, a nazwę placu w 1969 r. przemianowano z Placu Karla Liebknechta na Plac Róży Luksemburg. Tutaj także w 1990 roku, ze względu na uwarunkowania historyczne, zdecydowała się umieścić swoją siedzibę PDS.
Dziedziniec budynku jest duży i przestronny. Zaprojektowany w ten sposób, aby umożliwić w przeszłości wjazd powozom straży pożarnej. W foyer, części wejściowej, znajduje się popiersie Karla Liebknechta oraz oryginalna zabudowa z 1912 roku. Podczas pobytu w siedzibie Partii Lewicowej 27 października 2006 r. nasza grupa została bardzo miło przyjęta przez Olivera Schrödera, referenta ds. polityki międzynarodowej. Oprócz zwiedzenia budynku mieliśmy także okazję zobaczyć członków partii podczas ich codziennej pracy. Pozostał tylko lekki niedosyt z powodu niemożności zobaczenia biura honorowego przewodniczącego partii – Hansa Modrowa, ostatniego premiera NRD. Obecnie pracuje tutaj 50 współpracowników, którzy podzieleni są na działy biurowe wraz z ich przewodniczącymi. Przewodniczącym partii jest Lothar Bisky, który ma swoje biuro tutaj, ale także w Bundestagu. Partia posiada również sekretarza generalnego odpowiedzialnego za koordynację wszystkich oddziałów w tym budynku. Jest nim Dietmar Bartach, były prezes gazety związanej z PDS – „Neues Deutschland”. Znajduje się tutaj także biuro skarbnika, który odpowiedzialny jest za finanse partii. Partia nie ma problemów finansowych, chociaż nie dysponuje tak wysokimi funduszami jak duże partii np. CDU czy SPD . Połowa pieniędzy pochodzi ze składek członkowskich, drugą połowę zaś stanowią dopłaty od państwa.
Innymi ważnymi oddziałami są:
- Oddział Strategii i Polityki, który ma za zadanie obserwację społeczeństwa oraz wydarzeń politycznych w kraju. Na podstawie tych informacji tworzony jest profil Partii Lewicowej.
- Oddział Życie Publiczne i Wybory, który dba o dobry wizerunek partii w oczach opinii publicznej. Reaguje na zmiany w społeczeństwie i dostosowuje program partii do tych zmian, tak aby przetrwać w obecnym systemie politycznym.
- Oddział Rozwój Partii, którego zadaniem jest wspieranie członków partii, organizacji regionalnych związanych z partią, a także werbowanie nowych członków. Problemem partii jest dość mała liczba członków w wieku od 25 do 40 lat. Nie bez powodu Die Linke. określana jest partią starszych członków. Ponadto oddział ten pilnuje zrównoważonej liczby kobiet i mężczyzn w partii.
- Oddział Polityki Międzynarodowej, który dba o nawiązywanie i utrzymywanie kontaktów z partiami lewicowymi na całym świecie. Obecnie realizowany jest projekt połączenia 26 partii lewicowosocjalistycznych i komunistycznych (brak polskiego członka), ale także odnoszenie się do sytuacji międzynarodowej np. niedawny dylemat rządu niemieckiego dotyczący wysłania wojsk do Libanu.
- Oddział Organizacja i Usługi, który wspomaga partię ze strony logistycznej np organizuje zjazdy partii.
Ponadto Partia Lewicowa posiada młodzieżówkę Młoda Lewica. Jest to młodzieżowy związek zbliżony do Die Linke. Wprawdzie nie mają jeszcze prawdziwych struktur, ale mają swoje biuro w domu im. Karla Liebknechta.
Nie ma w Polsce odpowiednika sił aktywnej lewicy w takiej formie jak w RFN. Toteż kontakty naszego kraju z Partią Lewicową są ograniczone do biura Fundacji Róży Luxemburg w Warszawie.
Opracowały:
Iwona Jachym
Aleksandra Pierścińska
Uwaga: większość danych w tekście z dotyczy 2006 r.